حسین پاینده در نشست نقد و بررسی کتاب «ایران بین دو کودتا»

دکتر حسین پاینده در نشست نقد و بررسی کتاب «ایران بین دو کودتا» در سالن شورای دانشکده علوم ارتباطات، بیان کرد: رویکرد میان‌رشته‌ای روشی است که ما در تمام‌کارهای خود به‌شدت به آن نیاز داریم.

وی ضمن انتقاد از ایرادات فنی کتاب مانند قطع، فونت و طرح جلد، خطاب به سرپرست سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی و دانشگاهی (سمت) گفت: به‌نظرم باید توجه خیلی بیشتری به این موارد می‌شد. سابقه نمایه در کشورهای اروپایی بیش از یک قرن است و امروزه دیگر کتاب بدون نمایه منتشر نمی‌شود. کسی که بخواهد یک مفهوم معین را پیدا کند دیگر نباید ۵۰۰ صفحه را ورق بزند تا به آن برسد.

پاینده از اینکه استادانی از رشته‌های مختلف علمی در این نشست حضور دارند ابراز خرسندی کرد و گفت: اینکه استادانی با رشته‌های مختلف علمی در این نشست حضور دارند یعنی به روش‌ میان‌رشته‌ای برای نقد این کتاب میدان داده شده است و به‌جاست که چنین رویکردی در دانشگاه‌ها اشاعه پیدا کند.

وی افزود: به دانشجویان پیشنهاد می‌کنم که راه و روشی میان‌رشته‌ای در پایان‌نامه خود پیش بگیرند و اگر این جلسه یک حُسن برای دانشجویان داشته باشد، تمرین آن‌ها در شنیدن صداهای دیگر است.

استادتمام نظریه و نقد ادبی دانشکده علوم ارتباطات در خصوص ضرورت ایجاد روش میان‌رشته‌ای برای در سطوح خرد و کلان جامعه تصریح کرد: ما به این تساهل، هم در دانشگاه و هم در سطح جامعه نیاز داریم.

پاینده صحبت‌های خود را به پارادایم‌های به کار گرفته شده در کتاب «ایران بین دو کودتا» معطوف و درباره روش‌شناسی این کتاب بیان کرد: از دل روش‌شناسی این کتاب، شش تز درباره تاریخ بیرون آوردم که ابتدا این کتاب را از منظر این شش تز بررسی می‌کنم.

عضو هیئت علمی دانشکده علوم ارتباطات تز اول خود را «تفاوت تاریخ با گذشته» دانست و اظهار کرد: تاریخ با گذشته فرق دارد. تاریخ گذشته نیست. هرچند که اگر ما به فرهنگ‌های لغت مراجعه کنیم، مثلاً جدیدترین فرهنگ لغت که «فرهنگ لغت سخن» است، می‌بینیم در مقابل معنای تاریخ نوشته شده است «گذشته» درحالی‌که اصلاً این‌گونه نیست.

منبع خبر: عطنا